در ایالات متحده آمریکا سرطان سرویکس یا دهانه رحم ، در زنان بسیار شایع است و بر اساس تخمینی که در سال 2011 انجام گرفت، 46,470 مورد جدید مبتلا به این سرطان وجود داشت. هر خانم در طول عمر خود به احتمال یک به چهل ، احتمال ابتلا به سرطان آندومتر یا سرطان رحم را دارد. بیشتر این موارد در سنین 60 تا 70 سال اتفاق می افتد اما در بعضی موارد نیز ایجاد سرطان قبل از 40 سالگی است.

سرطان آندومتر یا سرطان رحم ، عبارتند از ، تغییراتی در لایه آندومتر که دیواره داخلی رحم را تشکیل می دهد. رحم از دو بخش دهانه (سرویکس) و تنه تشکیل شده است. رحم، ارگانی به شکل گلابی و توخالی است که در طول بارداری ، جنین در آن رشد می کند.

علت دقیق ایجاد سرطان آندومتر یا رحم ، نا شناخته است. فرض بر این است که برخی فاکتورها منجر به جهشی ژنتیکی در سلول های آندومتر می شود. بر خلاف سلول های طبیعی که چرخه رشد مشخصی دارند، سلول های غیر نرمال خارج از کنترل رشد می کنند و از بین نمی روند. در نتیجه ، سلول های غیر طبیعی تجمع یافته و تومور را ایجاد می کنند.

تغییر در تعادل استروژن و پروژسترون به سمت افزایش استروژن، احتمال ایجاد سرطان آندومتر را افزایش می دهد. در طول دوره قاعدگی، تعادل بین این دو هورمون ، دچار نوسان می شود. استروژن ، سبب ضخیم شدن لایه آندومتر می شود و رحم را برای بارداری آماده می کند. بعد از منوپوز یا یائسگی، تخمدان ها ایجاد استروژن و پروژسترون را متوقف می کند.

تغییر در هورمون های زنانه، جزء فاکتورهای خطر محسوب می شود، سندرم تخمدان پلی کیستیک، چاقی و هورمون درمانی در دوره یائسگی که فقط حاوی استروژن است، منجر به افزایش استروژن و کاهش پروژسترون در بدن می شود. شروع قاعدگی در سنین قبل از 12 سالگی و یا ایجاد دوره یائسگی بعد از 50 سالگی و هرگز باردار نشدن ، احتمال ایجاد سرطان را افزایش می دهد.

خونریزی غیرطبیعی رحم ، علامت هشدار دهنده ای است. این خونریزی ها می تواند طولانی مدت ادامه داشته باشد یا قبل از یائسگی و بین دوره های قاعدگی نرمال، اتفاق بیافتد و یا خونریزی واژینال یا لکه بینی بعد از دوره منوپوز یا یائسگی ، اتفاق بیافتد. ترشح مایعاتی غیر از خون از طریق واژن در ده درصد موارد مشاهده شده است. در مواردی که سرطان پیشرفت کرده است، درد لگنی، توده قابل لمس و کاهش وزن ، بسیار شایع است.

بررسی لگن، اولتراسوند ترانس واژینال، هیستروسکوپی برای بازبینی رحم و نمونه برداری از بافت رحم از جمله تست های تشخیصی است که برای تشخیص سرطان به کار می رود، اگر وجود سرطان تشخیص داده شود، سایر تستها را انجام می دهند تا مرحله پیشرفت بیماری را تخمین بزنند. تشخیص پیشرفت سرطان تعیین می کند که آیا سرطان به بافت های مجاور و سایر قسمت های بدن سرایت کرده است یا خیر.

مراحل پیشرفت سرطان از 0 تا 4 به نام carcinoma in situ شناخته می شود، و بدان معناست که سلول های سرطانی در سطح آندومتر یافت شده اند. در مرحله یک، سلول های غیر طبیعی به سمت لایه آندومتر رشد می کنند و احتمالا به لایه میومترنیز کشیده شده اند که دیواره ماهیچه ای رحم را تشکیل می دهند. در مرحله دو، سرطان به سرویکس یا دهانه رحم کشیده شده است. در مرحله سه، سرطان به بافت های اطراف از جمله واژن و غدد لنفاوی کشیده می شود و در مرحله چهار، سرطان به صورت متاستاز در مثانه، روده و احتمالا سایر بخش های بدن از جمله کبد، استخوان ها و ریه ها یافت می شود.

انتخاب های درمانی، شامل جراحی، رادیو تراپی، شیمی درمانی و هورمون درمانی است. این درمان ها تحت نظارت ژنیکولوژیست و متخصص سرطان سیستم تناسلی زنانه (gynecologic oncologist) انجام می شود. انتخاب درمان، با توجه به سن بیمار، وضعیت سلامت عمومی او و مرحله پیشرفت تومورهای او، صورت می گیرد.

هنگامی که سرطان آندومتر یا سرطان رحم زود تشخیص داده شود، برآورد میزان زنده ماندن در یک سال، 92 درصد است. هنگامی که سرطان پخش نشده باشد، میزان زنده ماندن در 5 سال، 95% تخمین زده شده است و برای سرطان متاستاز آندومتر ، میزان زنده ماندن در 5 سال، 23 درصد خواهد بود.