اعصاب مجموعی از بافت ها را شامل می شود که ناقل سیگنال هایی می باشد که بین مغز و سایر بخش های بدن در حال تبادل است. این سیگنال ها اطلاعاتی را در مورد چیزهایی که احساس می کنیم به مغز ارسال می کنند. این سیگنال ها همچنین سبب حرکت بخش های مختلف بدن می شود و در نهایت این سیگنال ها در انجام عملکردهای مختلف از جمله هضم غذا نقش مهمی ایفا می کنند.
انواع نوروپاتی دیابتی شامل نوروپاتی محیطی، نوروپاتی اتونومیک، نوروپاتی فوکال و نوروپاتی پروگزیمال می باشد. نوروپاتی محیطی به آسیب عصبی اشاره دارد که عمدتا بر پاها و در برخی موارد بر دست ها و بازوها تاثیر می گذارد. نوروپاتی اتونومیک بر اعصابی تاثیر می گذارد که در کنترل ارگان های داخلی موثرند. این نوع از نوروپاتی دیابتی سبب بروز مشکلاتی در ضربان قلب، فشار خون، مسیر گوارشی، مثانه، ارگان های جنسی، غدد عرق، چشم ها و اختلال در درک افت قند خون می شود. نوروپاتی دیابتی از نوع فوکال منجر به بروز آسیب عصبی در دست ها، سر، پاها و تنه می شود. نوروپاتی دیابتی از نوع پروگزیمال یکی از انواع نادر آسیب عصبی می باشد که در لگن و ران روی می دهد. این نوع آسیب عصبی عموما بر یک طر ف بدن تاثیر گذاشته و به ندرت به سمت دیگر منتشر می شود. نوروپاتی پروگزیمال سبب بروز درد شدید و کاهش وزن می گردد.
احتمال بروز نوروپاتی دیابتی به مدت زمان ابتلا به دیابت بستگی دارد. کنترل دیابت مهم ترین فاکتور در پیشگیری از بروز نوروپاتی دیابتی می باشد. افراد مبتلا به دیابت در صورت داشتن فاکتورهای خطر زیر در معرض ابتلا به نوروپاتی دیابتی قرار دارند:
- اضافه وزن
- افزایش فشار خون
- ابتلا به بیماری پیشرفته کلیوی
- نوشیدن الکل
- مصرف سیگار
برخی تحقیقات نیز نشان می دهد که وجود برخی ژن ها احتمال ابتلا به نوروپاتی دیابتی را افزایش می دهد. و اما نوروپاتی دیابتی چرا ایجاد می شود؟ در طول زمان افزایش مقدار قند خون و افزایش چربی هایی مانند تری گلیسرید در خون سبب بروز آسیب عصبی می گردد. افزایش قند خون همچنین به عروق خونی کوچک که در اکسیژن رسانی به عصب نقش دارند آسیب می رساند. تحقیقات نشان داده است نوروپاتی محیطی از شایع ترین انواع نوروپاتی دیابتی در افراد مبتلا به دیابت می باشد. بیش از سی درصد افراد مبتلا به دیابت همچنین دچار نوروپاتی اتونومیک می شوند. متداول ترین فرم نوروپاتی فوکال سندرم تونل کارپال می باشد که طی آن عصب مچ فشرده می شود. کمتر از ده درصد افراد مبتلا به دیابت دچار علائم سندرم تونل کارپال می شوند. نوروپاتی پروگزیمال در بین انواع نوروپاتی دیابتی کمترین شیوع را دارد.
نوروپاتی دیابتی از نوع محیطی سبب بروز مشکلاتی در پا می شود و علائمی مانند زخم و عفونت را به همراه دارد. زیرا آسیب عصبی ایجاد شده سبب از دست رفتن احساس در پا می شود. در نتیجه فرد مبتلا به دیابت ممکن است متوجه آسیب هایی که به پای او وارد می شود نباشد. نوروپاتی دیابتی همچنین سبب بروز مشکلاتی در تعادل و هماهنگی بدن می شود بنابراین ممکن است فرد زمین خورده و دچار شکستگی شود.
برای پیشگیری از بروز نوروپاتی دیابتی توصیه می شود با کنترل مناسب قند، فشار و کلسترول خون از بروز چنین عوارضی پیشگیری کنید. مراقبت از پا در مورد همه افراد مبتلا به دیابت ضروری است و در صورتی که به نوروپاتی دیابتی از نوع محیطی دچار شوید این امر اهمیت بیشتری نیز می یابد. بنابراین پاهای خود را به طور مرتب معاینه کرده همچنین حداقل سالی یک بار بدین منظور نزد متخصص خود مراجعه کنید.
