جراحی بیماری کرون
بیماری کرون یک بیماری التهابی روده است که موجب التهاب حاد و مزمن در مجاری گوارشی می شود. التهاب معمولا انتهای روده باریک و بخش ابتدایی روده بزرگ را درگیر می کند. با این حال، بیماری ممکن است در هر بخشی از مجاری گوارشی همانند دهان، مری، معده یا رکتوم دیده شود. بیماری کرون لایه های پوششی روده را نیز درگیر می کند. التهاب و تحریک مداوم موجب علائم چون اسهال، نفخ، درد شکمی، خستگی، بی اشتهایی، تهوع و وجود خون در مدفوع می گردد. بیشتر بیماران مبتلا به بیماری کرون به درمان نیاز دارند. با این که مداوایی برای این بیماری وجود ندارد، پزشکان داروهایی را برای کنترل التهاب و بهبودی علائم تجویز می کنند.
زمان انجام جراحی بیماری کرون
در مواردی داروهای تجویز شده موثر نیستند و بیماران در نهایت به جراحی بیماری کرون نیاز دارند. در حدود 75 درصد از بیماران به نوعی جراحی برای رفع علائم خود نیاز دارند. جراحی معمولا آخرین خط درمان برای بیماری کرون است. اگر پزشک متوجه بافت سرطانی یا نشانه های سرطان در روده بزرگ شود، بیمار به جراحی نیاز خواهد داشت. افراد مبتلا به بیماری کرون در معرض خطر سرطان کولورکتال قرار دارند اما برداشتن بخش های درگیر بیماری به پیشگیری از بروز این سرطان کمک می کند. همچنین در مواردی که داروها موجب عوارض جانبی شدید می شوند یا مصرف آن ها متوقف می گردد، انجام جراحی بیماری کرون توصیه می شود. اگر بیماری عواقب اورژانسی داشته باشد، بیمار تحت جراحی فوری قرار می گیرد. از جمله این عواقب:
- آبسه روده
- سوراخ شدن روده
- تشکیل فیستول؛ اتصال غیر طبیعی بین دو حفره مانند رکتوم و مثانه
- انسداد روده
- مگاکولون سمی
- خونریزی کنترل نشده
اغلب جراحی به بیماران مبتلا به بیماری کرون کمک زیادی می کند، طبعا تمام جراحی ها خطراتی به دنبال دارند. ولی پزشک جراح باید خطرات جراحی را در بیمار ارزیابی کرده و با بیمار مطرح نماید و نوع جراحی مناسب را تعیین کند.
انواع جراحی بیماری کرون
استومی. جراحی استومی شامل ایجاد حفره ای در جدار شکم به منظور تخلیه محتویات روده ای آن است. جراح این عمل را بعد از این که بخشی از روده کوچک یا بزرگ برداشته می شود، انجام می دهد. هنگاهی که پزشک این روش را بر روی روده باریک انجام می دهد، ایلئوستومی و هنگامی که بر روی روده بزرگ انجام می دهد کولوستومی نام می گیرد. کولوستومی و ایلئوستومی شامل ایجاد حفره ای در شکم جهت انتقال محتویات روده به بیرون می باشد. در برخی موارد، این جراحی تا زمانی که التهاب روده به طور کامل بهبود یابد به تعویق می افتد. از دیگر جراحی هایی که برای درمان بیماری کرون انجام می گیرند: رزکسیون روده که شامل برداشتن بخش آسیب دیده روده است، کولکتومی که شامل برداشتن بخش درگیر بیماری روده بزرگ است، پروکتوکولکتومی شامل برداشتن کولون و رکتوم و ایجاد حفره برای جمع آوری مواد دفعی است و استریکچر پلاستی که شامل کوتاه و گشاد کردن روده ها به منظور کاهش اثرات اسکار می باشد. جراحان گاهی این جراحی ها را با تکنیک کم تهاجم یا لاپاراسکوپی انجام می دهند. این روش ها شامل ایجاد برش های کوچک و استفاده از ابزار مخصوص و دوربین هایی برای نمایش داخل بدن بیمار هستند. در برخی موارد، جراح به ایجاد برش های بزرگ تری نیاز دارد.
عوارض جراحی بیماری کرون
تمام روش های جراحی خطراتی دارند. جراحی بیماری کرون نیز ممکن است عوارض زیر را بهمراه داشته باشد البته در صورتی که جراح متبحر و با تجربه جراحی را انجام دهد خطرات زیر ایجاد نخواهد شد.
عفونت. خطر عفونت در جراحی که با ایجاد برش انجام می شود، وجود دارد. باز کردن حفره بدن امکان ورود باکتری های مضر و آلودگی بدن را فراهم می کند. برش های جراحی نیز در صورتی که تحت مراقبت مناسب انجام نگیرند، ممکن است بعد از جراحی عفونی شوند.
سوء جذب. روده کوچک مسئول هضم مقدار زیادی از مواد مغذی موجود در غذا است. جراحی برای برداشتن تمام یا بخشی از این روده موجب سوء جذب می گردد. این وضعیت توانایی بدن در جذب مواد غذایی کافی را تحت تاثیر قرار می دهد و خطر سوء تغذیه را بیشتر می کند.
زخم ها و اریتم حاشیه ای پوستی. زخم های حاشیه ای در محلی که جراح انتهای روده ها را به هم متصل می کند، ایجاد می شود. این کار از بهبودی کامل این ناحیه جلوگیری می کند. در نتیجه امکان بروز درد، عفونت یا سوراخ در این ناحیه وجود دارد.
