ذات الریه نوعی عفونت ریوی می باشد که در هر سنی ممکن است ایجاد شود. ابتلا به ذات الریه در افراد زیر 65 سال، افراد مبتلا به بیماری های زمینه ای مانند بیماری های قلبی، دیابت و یا بیماری های ریوی بسیار خطرناک می باشد. ذات الریه در اثر طیفی از میکروارگانیسم ها از جمله ویروس، باکتری و به ندرت قارچ ها ایجاد می گردد. متداول ترین باکتری که منجر به ایجاد ذات الریه می شود Streptococcus pneumonia نام دارد. 20 درصد موارد ذات الریه در اثر عوامل ویروسی ایجاد می گردد. آنفولانزا متداول ترین عامل در ایجاد ذات الریه می باشد. قارچ ها به ندرت منجر به ایجاد ذات الریه می شوند اما افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند ممکن است در اثر عامل قارچی به ذات الریه مبتلا شوند. افراد مبتلا به اچ آی وی، افرادی که جراحی پیوند اعضا انجام داده اند همچنین افرادی که تحت شیمی درمانی قرار دارند از جمله کسانی هستند که سیستم ایمنی ضعیفی دارند. علائم ذات الریه شامل تب، لرز، تنگی نفس، درد قفسه سینه حین تنفس کردن، افزایش ضربان قلب، تهوع، استفراغ، اسهال و سرفه همراه با خلط هایی به رنگ سبز یا زرد می باشد.
تشخیص ذات الریه بر اساس عکس برداری از قفسه سینه، کشت مخاط ریه، تست ادرار و آزمایش خون انجام می شود. هدف از درمان ذات الریه رهایی از عفونت و پیشگیری از بروز عوارض می باشد. در درمان ذات الریه اقدام اولیه استفاده از آنتی بیوتیک بر اساس نوع ارگانیسم دخیل در بیماری می باشد. اغلب افراد مبتلا به ذات الریه اکتسابی از بیمارستان به منظور درمان ذات الریه در منزل آنتی بیوتیک تزریقی دریافت می کنند. افرادی که در خطر تجربه عوارض ناشی از بیماری قرار دارند برای درمان ذات الریه در بیمارستان بستری می شوند. در بیمارستان ضربان قلب و وضعیت تنفس همچنین دما و مقدار اکسیژن خون اندازه گیری می شود. در این شرایط درمان ذات الریه ابتدا با استفاده از آنتی بیوتیک های وریدی انجام می گردد. در ادامه با بهبود علائم به منظور ادامه درمان ذات الریه آنتی بیوتیک تزریقی به آنتی بیوتیک خوراکی تبدیل می گردد. در فرایند درمان ذات الریه برخی افراد برای آن که بتوانند راحت تر تنفس کنند به اکسیژن بیشتر نیاز دارند که این اکسیژن با استفاده از ماسک مخصوص و یا لوله ای که در بینی قرار داده می شود تامین می گردد افرادی که هنوز به سختی تنفس می کنند ممکن است به لوله تنفسی نیاز داشته باشند که به دستگاهی به نام ونتیلاتور متصل می باشد. در برخی موارد برای تقویت روند درمان ذات الریه در بیمارستان بیمار با هدف کاهش التهاب در ریه ها داروهای استروئیدی دریافت می کند. تعداد روزهایی که فرد به منظور درمان ذات الریه در بیمارستان بستری می ماند بستگی به پاسخ او نسبت به درمان ذات الریه و وجود برخی مشکلات زمینه ای خواهد داشت. دوره درمان ذات الریه در افرادی با سابقه قبلی در آسیب ریوی و یا افرادی با سیستم ایمنی ضعیف ممکن است طولانی تر باشد. انتخاب آنتی بیوتیک در درمان ذات الریه نیز بستگی به فاکتورهای متعددی دارد. در نظر گرفتن مشکلات زمینه ای بیمار و احتمال مقاوم بودن باکتری به برخی داروها از جمله مواردی است که در درمان ذات الریه باید به آن توجه شود. به خاطر داشته باشید صرف نظر از نوع آنتی بیوتیک به کار رفته در درمان ذات الریه دوره درمان باید کامل شود.
اغلب افراد 3 تا 5 روز بعد از دریافت آنتی بیوتیک به منظور درمان ذات الریه در علائم خود بهبودی به دست می آورند. کاهش علائمی مانند تب و سرفه از علائم اثربخشی درمان ذات الریه می باشد. ممکن است سرفه خفیف تا مدت ها بعد از درمان ذات الریه ادامه داشته باشد. اغلب افراد در طول یک هفته می توانند به انجام فعالیت های روزمره خود بازگردند. افرادی که برای درمان ذات الریه در بیمارستان بستری می شوند ممکن است به مدت سه هفته یا بیشتر نتوانند به زندگی روزمره خود بازگردند. صرف نظر از این که درمان ذات الریه در بیمارستان یا منزل انجام می شود استراحت کافی هنگام شب و در طول روز همچنین مصرف مقدار کافی مایعات برای اجتناب از دهیدراته شدن بسیار اهمیت دارد.
