سندرم تونل کارپال
سندرم تونل کارپال وضعیتی است که موجب بی حسی، سوزن سوزن شدن و سایر علائم در دست و بازو می گردد. این سندرم در اثر فشردگی عصب تونل کارپال (یک مسیر عبور باریک در سمت کف دست به مچ) ایجاد می شود. آناتومی مچ دست، مشکلات سلامتی و حرکات مکرر دست در بروز سندرم تونل کارپال نقش دارند. درمان مناسب معمولا سوزن سوزن شدن و بی حسی را برطرف کرده و عملکرد دست و مچ دست را برمی گرداند.
تشخیص سندرم تونل کارپال
برای تشخیص سندرم تونل کارپال، پزشک سوالاتی از بیمار می پرسد و آزمایشات زیر را انجام می دهد:
- سابقه علائم. پزشک الگوی علائم بیمار را بررسی می کند. برای مثال، از آن جایی که عصب میانی، حسی به انگشت کوچک نمی دهد، وجود علائم در این انگشت نشان دهنده مشکلی به غیر سندرم تونل کارپال است. علائم این سندرم معمولا هنگامی که بیمار تلفن یا روزنامه را نگه داشته، فرمان ماشین را گرفته ظاهر می شوند.
- معاینه فیزیکی. پزشک برای تشخیص سندرم تونل کارپال معاینه فیزیکی انجام می دهد. او حس انگشتان و مقاومت ماهیچه های دست را معاینه می کند. خم کردن مچ دست، ضربه زدن به عصب یا فشار دادن آن در بسیاری از بیماران موجب آغاز علائم می گردد.
- تصویربرداری با پرتو ایکس. برخی پزشکان تصویر برداری به کمک اشعه ایکس از مچ دست را توصیه می کنند که سایر علل احتمالی درد مچ دست همانند آرتریت یا شکستگی کنار گذاشته شود.
- الکترومیوگرافی. این تست تخلیه های الکتریکی کوچک در ماهیچه ها را اندازه گیری می کند. در این تست برای تشخیص سندرم تونل کارپال، پزشک یک الکترود سوزنی نازک را وارد ماهیچه های خاصی می کند تا فعالیت الکتریکی را هنگامی که ماهیچه منقبض و منبسط می شود، ارزیابی کند. این تست آسیب ماهیچه ای را شناسایی کرده و سایر علل احتمالی را رد می کند.
- بررسی هدایت عصبی. در نوعی الکترومیوگرافی، دو الکترود بر روی پوست چسبانده می شوند. یک شوک خفیف از عصب میانی عبور داده می شود تا کند شدن ایمپالس های الکتریکی در تونل کارپال بررسی گردد. این تست برای تشخیص مشکل بیمار و رد سایر شرایط احتمالی انجام می گیرد.
درمان سندرم تونل کارپال
بعد از شناسایی علائم، درمان این سندرم باید هر چه سریع تر آغاز گردد. بیمار باید به دست های خود استراحت بدهد، از انجام فعالیت هایی که علائم را تشدید می کنند خودداری کند و از کیسه یخ برای کاهش ورم استفاده نماید.
آتل بندی مچ دست
آتل که حین خوابیدن مچ دست را ثابت نگه می دارد می تواند در رفع علائم شبانه (بی حسی و سوزن سوزن شدن) کمک کننده باشد. اگر بیمار باردار باشد، بستن آتل در شب گزینه مناسبی خواهد بود.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی
ضد التهاب های غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن در کوتاه مدت به رفع درد ناشی از سندرم تونل کارپال کمک می کند. با این حال، شواهدی مبنی بر این که این داروها سندرم تونل کارپال را بهتر می کنند وجود ندارد.
کورتیکواستروئیدها
پزشک ممکن است برای رفع درد سندرم تونل کارپال یک داروی کورتیکواستروئیدی مانند کورتیزون را به داخل تونل کارپال تزریق کند. برخی مواقع او از سونوگرافی برای هدایت سرنگ استفاده می کند. کورتیکواستروئیدها التهاب و تورم را کاهش داده و فشار روی عصب میانی را کمتر می کنند. کورتیکواستروئیدهای خوراکی به اندازه فرم تزریقی در درمان سندرم تونل کارپال موثر نیستند. اگر سندرم در اثر آرتریت روماتوئید یا سایر آرتریت های التهابی ایجاد شده باشد، درمان آرتریت علائم سندرم تونل کارپال را کاهش می دهد.
جراحی
اگر علائم شدید بوده یا به سایر درمان ها پاسخ ندهد، جراحی برای درمان سندرم تونل کارپال انجام می گیرد. هدف از این جراحی بریدن رباط فشار آورنده بر روی عصب میانی و رفع فشار وارده بر این عصب است. جراحی سندرم تونل کارپال به دو صورت انجام می گیرد: جراحی آندوسکوپیک که در آن جراح از وسیله تلسکوپ مانند که مجهز به دوربین است برای مشاهده داخل تونل کارپال استفاده می کند. او از طریق چند برش کوچک در دست یا مچ دست رباط را می برد. جراحی آندوسکوپیک در چند روز یا هفته اول درد کمتری در مقایسه با جراحی باز دارد. در جراحی باز، جراح یک برش در کف دست بر روی تونل کارپال ایجاد کرده و با بریدن رباط عصب را آزاد می کند. قبل از جراحی، بیمار باید در مورد مزایا و معایب هر یک از این روش ها با پزشک مشورت کند. آزادی ناقص رباط، عفونت زخم، ایجاد اسکار و آسیب عصبی یا عروقی از خطرات جراحی سندرم تونل کارپال هستند.
