دروانا: 

لیومیوم رحمی معمولا سرطانی نیستند. همه خانم های مبتلا به لیومیوم رحمی علائم بالینی ندارند. لیومیوم رحمی می تواند به صورت یک توده مجزا و یا چند توده در رحم وجود داشته باشد. اندازه لیومیوم رحمی متغیر می باشد. در موارد غیر معمول اندازه لیومیوم رحمی ممکن است بسیار بزرگ باشد. میزان شیوع لیومیوم رحمی بین سنین 40 تا 50 سالگی بیشتر است. همه افراد مبتلا به لیومیوم رحمی علائم بالینی نشان نمی دهند و در برخی موارد نیز علائمی مانند خونریزی های سنگین قاعدگی یا درد سبب می شود زندگی روزمره بیماران مختل گردد. لیومیوم رحمی می تواند بر مثانه فشار وارد آورد و علائمی مانند تکرر ادرار ایجاد شود. در برخی موارد لیومیوم رحمی ممکن است به اندازه ای بزرگ باشد که فرد شبیه به یک خانم باردار به نظر برسد. برخی فاکتورها احتمال بروز لیومیوم رحمی را افزایش می دهد. برای مثال سابقه خانوادگی در ابتلا به لیومیوم رحمی و یا چاقی از جمله فاکتورهای خطر لیومیوم رحمی می باشد. لیومیوم رحمی در داخل حفره رحمی (ساب موکوزال)، داخل دیواره رحم (اینترامورال) و فضای بیرون از رحم (سابسروزال) مشخص می گردد. علائم لیومیوم رحمی عبارت است از:

• خونریزی سنگین
• احساس پری در ناحیه شکم و زیر شکم
• تکرر ادرار
• بزرگی بخش پایینی شکم
• درد حین نزیکی
• کمر درد
• در برخی موارد نادر ناباروری
• عوارض بارداری مانند نیاز به سزارین در صورت باردار شدن

علت دقیق ایجاد لیومیوم رحمی چندان روشن نیست. به نظر می رسد فاکتورهای هورمونی یا ژنتیکی در این میان نقش داشته باشد. از آن جایی که علت زمینه ای لیومیوم رحمی مشخص نیست بنابراین نمی دانیم چه عواملی سبب رشد یا کوچک شدن آن می گردد. به نظر می رسد لیومیوم رحمی تحت کنترل هورمون های استروژن و پروژسترون می باشد. لیومیوم رحمی در طول بارداری به سرعت رشد می کند زیرا در این زمان مقدار این هورمون ها افزایش می یابد. زمانی که از داروهای ضد هورمون استفاده می شود نیز مقدار آن ها کاهش می یابد و در نهایت با رسیدن به یائسگی نیز از بین می روند. احتمال تبدیل لیومیوم رحمی به توده های سرطانی کمتر از 1 مورد در هر 1000 بیمار می باشد. اگر لیومیوم رحمی به سرطان تبدیل شود لیومیوساکروما نامیده می شود. همچنین ابتلا به لیومیوم رحمی فاکتور خطری برای ابتلا به سایر سرطان های رحم نخواهد بود.

درمان لیومیوم رحم با استفاده از دارو و جراحی انجام می شود. داروهایی مانند ایبوپروفن و استامینوفن برای کنترل دردهای خفیف استفاده می شود. در صورتی که فرد پریودهای سنگین را تجربه می کند نیاز به مصرف مکمل آهن خواهد داشت. قرص های ضد بارداری با دوز اندک و یا دستگاه آی یو دی حاوی پروژسترون نیز به کنترل خونریزی های سنگین ناشی از لیومیوم رحمی کمک می کند. دسته دیگر داروهای به کار رفته در درمان لیومیوم رحمی آگونیست های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین می باشد که سبب کوچک شدن اندازه لیومیوم رحمی می شود. این دسته از داروها در برخی موارد پیش از جراحی استفاده می شود تا برداشت لیومیوم رحمی ساده تر گردد. در طول درمان با این داروها فرد پریود نخواهد شد و احتمال ضعیف شدن استخوان ها نیز وجود دارد. بنابراین مصرف این داروها برای درمان لیومیوم رحمی بیش از 6 ماه توصیه نمی شود. از جمله روش های جدید درمان لیومیوم رحمی استفاده از رادیوفرکانسی می باشد. در رادیوفرکانسی از حرارت برای تخریب بافت لیومیوم رحمی استفاده می شود بدون این که آسیبی به بافت های اطراف وارد شود. در این روش درمانی اغلب افراد همان روز می توانند به خانه بازگشته و ظرف چند روز آینده فعالیت های روزمره خود را از سر بگیرند. برخی داروهای آنتی هورمونی نیز ممکن است به تخفیف علائم لیومیوم کمک کنند بی آن که عوارض منفی بر استخوان ها به دنبال داشته باشند. در نهایت آخرین گزینه ای که در درمان لیومیوم رحمی مطرح می شود انجام جراحی خواهد بود. 

برگرفته از: وبسایت https://www.womenshealth.gov