لیزر درمانی بی اختیاری ادرار در زنان
بی اختیاری ادرار در زنان و درمان آن از جمله دغدغه های مطرح در حوزه متخصصین زنان محسوب می شود. بی اختیاری ادراری یکی از علائم ناکارآمد بودن عضلات کف لگن می باشد. بی اختیار ادراری استرسی شایع ترین فرم بی اختیاری ادرار است که شامل از دست رفتن ادرار حین سرفه، عطسه یا انجام اعمال فیزیکی مانند فعالیت های ورزشی و یا تغییر پوزیشن به طور ناگهانی می باشد. شیوع بی اختیاری ادراری در بین خانم های مسن 12% تا 35% می باشد. دلیل بی اختیاری ادرار استرسی به طور کامل درک نشده است، ولی فاکتورهای دخیل در ایجاد بی اختیاری ادراری استرسی عبارت است از بارداری، زایمان، یائسگی، اختلالات شناختی، چاقی و افزایش سن. آسیب به بخش عصبی ماهیچه ای کف لگن در حین زایمان واژینال منجر به از دست رفتن قدرت ماهیچه ها و عملکرد عصبی در این بخش می گردد که نتیجه آن ایجاد بی اختیاری ادراری استرسی و اختلال در عملکرد مناسب ماهیچه های کف لگن می باشد.
اختلال در عملکرد ماهیچه های کف لگن می تواند منجر به پرولاپس ارگان لگن شود. پرولاپس ارگان لگن به بیرون زدگی و خارج شدن رحم از محور اصلی خود اشاره دارد. اغلب خانم هایی که دچار اختلال در عملکرد ماهیچه های کف لگن هستند به پرولاپس ارگان لگن و بی اختیاری ادراری استرسی دچار هستند. بیرون زدگی ارگان لگن شرایط آزاردهنده ای می باشد که ممکن است خفیف بوده و با علائم بالینی همراه نباشد. خانم هایی با سابقه پرولاپس ارگان لگن پس از درمان ممکن است بی اختیاری ادراری استرسی را تجربه کنند و یا اگر سابقه ابتلا به بی اختیاری ادراری استرسی داشته اند ممکن است با تشدید بی اختیاری رو به رو شوند.
بی اختیاری ادراری استرسی می تواند با استفاده از جراحی و یا شیوه هایی غیر از جراحی مورد درمان قرار گیرد. راههای درمان بی اختیاری ادرار در زنان متعدد است. درمان اولیه بی اختیاری ادراری ایجاد برخی تغییرات رفتاری و انجام ورزش هایی می باشد که ماهیچه های کف لگن را تقویت می کند. استفاده از تحریک الکتریکال، مخروط های واژینال و یا درمان دارویی بی اختیاری ادرار در زنان از دیگر گزینه های مورد توجه می باشد. استفاده از ترکیبات بالک کننده می تواند میزان نشتی را کاهش دهد اما اثربخشی این ترکیبات معمولا یک تا دو سال بعد استفاده از آنها مشخص می شود. روش های جراحی در درمان بی اختیاری های ادراری نقش موثری ایفا می کنند اما با احتمال بروز عوارض جانبی همراه هستند.
امروزه بسیاری از محققین به دنبال درمان های غیر تهاجمی هستند که بتواند در درمان بی اختیاری ادراری زنان موثر واقع شود از طرفی اثربخشی مناسب و دوره ریکاوری کوتاهی داشته باشد.
استفاده از لیزر در درمان مشکلات خفیف تا متوسط ادراری در خانم ها از جمله نقاط برجسته دستاوردهای علمی در سالهای اخیر می باشد. درمان بی اختیاری ادرار در زنان با استفاده از لیزر گزینه های روشنی را فراهم آورده است. انرژی حرارتی ناشی از لیزر مخصوصا در محیط های مرطوب نه تنها ساختار کلاژن را تقویت می کند بلکه تولید کلاژن های جدید را نیز تحریک خواهد کرد. در نتیجه تحریک لیزر در ساختار کلاژن، فیبریل های کلاژنی دو تا سه برابر ضخیم تر می شوند. دستگاه های لیزری جدید می تواند به آرایش مناسب ساختار کلاژن کمک کند به این ترتیب علائم ناشی از بی اختیاری ادراری استرسی بهبود یافته همچنین قدرت ماهیچه های کف لگن نیز تقویت می گردد.
استفاده از لیزر در درمان مشکلات ادراری خانم ها نیاز به انجام جراحی های تهاجمی را به تاخیر می اندازد و در برخی موارد نیاز به انجام چنین جراحی هایی از بین خواهد رفت. استفاده از لیزر در درمان بی اختیاری ادرار در زنان منجر به بروز درد و ناراحتی نمی شود و خطرات بلند مدتی را به دنبال ندارند. هر جلسه لیزر درمانی حدود 20 دقیقه به طول می انجامد. همچنین داشتن نزدیکی واژینال به مدت سه تا پنج روز توصیه نخواهد شد. پس از طی کردن جلسات لیزر درمانی به جلسات دیگری به عنوان درمان نگهدارنده نیاز خواهیم داشت.
