تعریف:

پارگی پرده های جنینی قبل از شروع زایمان.

اتیولوژی:

تروما، نظیر آمینوسنتز، کاهش کلاژن، عفونت ها (افزایش رشد باکتری ها منجر به افزایش PH و ضعیف شدن پلاک موکوسی و پاره شدن و از هم گسیختگی پرده ها خواهد شد. تولید فسفولیپاز A2 منجر به افزایش رها شدن پروستاگلاندین ها و ضعیف شدن سرویکس می شود).

ریسک فاکتورها:

• عفونت های مجرای تناسلی (به ویژه نایسریا گنوره، استرپتوکوک های گروه B، کلامیدیا تراکوماتیس، TV، BV، اشرشیاکلی و مایکوپلاسما)
• کوریوآمنیونیت
• جداشدگی جفت
• عفونت ادراری
• بارداری چندقلو
• پلی هیدرآمنیوس و نارسایی سرویکس

اپیدمیولوژی:

2 تا 3 درصد از بارداری ها را شامل می شود. در حدود 50 درصد از زایمان های نارس و 10 درصد از موارد مرگ و میر پریناتال را تشکیل می دهد.

شرح حال:

خروج مایع از واژن به صورت مداوم که ممکن است به صورت قطره قطره بوده و اندکی بعد آن با شروع انقباضات رحمی همراه باشد.

معاینه بالینی:

معاینه عمومی: شواهدی از وجود عفونت (تاکی کاردی، تب، افت فشارخون)

معاینه با اسپکولوم: نشت مایع از سوراخ خارجی سرویکس. سوراخ سرویکس ممکن است دیلاته باشد. ورود مایع به فورنیکس خلفی دیده می شود. خروج ترشحات چرکی واژینال (دال بر وجود عفونت).

پاتولوژی:

نامشخص است.

ارزیابی ها:

ارزیابی های تشخیصی: در موارد مشکوک مایع آمنیوتیک را از نظر موارد زیر مورد آزمایش قرار دهید:

1. PH: با استفاده از کاغذ نیترازین که به رنگ آبی تیره در می آید (نشان دهنده وجود مایع آمنیوتیک که خاصیت قلیایی دارد). موارد مثبت کاذب آن عبارتند از: وجود مایع منی و عفونت.
2. پروتئین: در ادرار وجود ندارد.
3. تست Ferning: مایع آمنیوتیک بر روی لام نمای سرخسی را تشکیل می دهد. سونوگرافی برای برآورد میزان مایع آمنیوتیک باقی مانده، به کار می رود.

رد عفونت:

آزمایشات خونی: FBC (بالا بودن گلبول های سفید)، ESR، CRP

آزمایش ادرار: MSU

سایر تست ها: HSV

درمان:

ارزیابی از نظر علائم عفونت.

در موارد زیر القاء زایمان صورت خواهد گرفت:

1. بارداری بیش از 36 هفته: در صورتی که خطرات عفونت بیش از فواید ادامه بارداری باشد و یا در صورت وجود:
2. در صورت وجود علایم و نشانه های عفونت: در صورت وجود عفونت آنتی بیوتیک های وسیع الطیف را تجویز کنید.

در صورتی که بارداری کمتر از 36 هفته بوده و علائم عفونت وجود نداشته باشد:

1. بستری در بیمارستان، حداقل به مدت 10 روز باید صورت گیرد.
2. کورتیکواستروئید ها (دگزامتازون داخل عضلانی) را باید جهت تحریک بلوغ ریه های جنین، در سنین بارداری زیر 34 هفته تجویز کرد.
3. مادر را از نظر علائم عفونت مانیتور کرده و سلامت جنین را ارزیابی کنید (CTG روزانه، سونوگرافی). ریسک عفونت را به حداقل برسانید، مثلا با خودداری از انجام توشه واژینال، استفاده از آنتی بیوتیک های پروفیلاکتیک می تواند شروع زایمان را به تاخیر بیندازد.
4. در صورت وقوع عفونت آنتی بیوتیک های وسیع الطیف باید فورا تجویز شده و زایمان را به طور فوری ختم کنید.
5. در صورت شروع خودبخودی روند زایمان آن را هدایت کنید. توکولیت ها در صورت نیاز به انتقال در مرکز درمانی دیگر و یا در صورتی که نیاز به زمان (48 ساعت) برای شروع اثر استروئیدها باشد، به کار می روند.

عوارض:

• عفونت بالارو: اندومتریت، سپتی سمی، پنومونی نوزاد.
• الیگوهیدرآمنیوس: هیپوپلازی ریه، سندرم پاترز¹ (در مواردی که جنین زیر 20 هفته باشد در 50 درصد دیده می شود. نوعی اختلال کشنده است که به صورت هیپوپلازی ریه و دفرمیته های اندام تظاهر می یابد)، دفرمیته های وضعیتی پاها، دررفتگی مادرزادی استخوان هیپ، مال پرازانتاسیون، تحت فشار قرار گرفتن بند ناف، پرولاپس بند ناف.
• زایمان زودرس

پیش آگهی:

زایمان خودبخودی در 24 ساعت اول در بیش از 80 درصد از موارد و در 48 ساعت اول در بیش از 90 درصد از موارد، در موارد بارداری بیش از 36 هفته دیده می شود. در زیر 28 هفته، زمان متوسط بین پاره شدن پرده ها و زایمان معادل با 4 هفته است.