غده آدرنال در بالای کلیه ها واقع شده است و به طور معمول سه دسته از هورمون ها را ترشح می کند: گلوکوکورتیکوئیدها، مینرالوکورتیکوئیدها و آندروژن ها. نارسایی آدرنال زمانی ایجاد می شود که غده آدرنال قادر به ترشح مقدار کافی از این هورمون ها نباشد. درمان نارسایی آدرنال بر اساس علت زمینه ای تنظیم می گردد. با در نظر داشتن درمان مناسب و لحاظ کردن برخی احتیاط ها افراد مبتلا به نارسایی آدرنال می توانند زندگی نرمالی داشته باشند.
نارسایی آدرنال: درمان نارسایی آدرنال
درمان نارسایی آدرنال مبتنی بر جایگزین کردن هورمونی می باشد که مقدار آن اندک است. هدف از درمان نارسایی آدرنال تخفیف علائمی است که در اثر فقر هورمون ایجاد شده است. درمان نارسایی آدرنال معمولا تا پایان عمر ادامه خواهد داشت. برای به حداقل رساندن علائم نارسایی آدرنال و احتمال بروز بحران آدرنال باید در استفاده مناسب از هورمون ها دقت نمود.
نارسایی آدرنال: آموزش بیمار
افراد مبتلا به نارسایی آدرنال باید تا حد امکان در مورد بیماری خود بیاموزند و نسبت به علائم هشدار دهنده ناشی از فقر هورمون آگاه باشند. بهتر است نشانه هایی از علائم هشدار دهنده را به اطرافیان خود از جمله خانواده و دوستان بیاموزند. افراد مبتلا به نارسایی آدرنال باید همواره کارتی با خود همراه داشته باشند که در آن اطلاعاتی مانند نام، دوز داروهای مصرفی و شماره اعضای خانواده خود را بر روی آن نوشته باشند. بحران آدرنال زمانی ایجاد می شود که علائم خطرناک نارسایی آدرنال مشخص می گردد. کاهش فشار خون، از دست رفتن هوشیاری، دهیدراسیون و عدم تعادل در مقدار سدیم و پتاسیم در بدن از علائم بحران آدرنال می باشد. در برخی موارد علائمی مانند تب، تهوع، استفراغ و درد شکمی نیز ممکن است مشخص گردد. بحران آدرنال معمولا بعد از یک عفونت، ضربه و یا یک عامل استرس زا ایجاد می شود. بحران آدرنال شرایطی است که به درمان اورژانسی نیاز دارد. در این شرایط اطرافیان بیمار باید تزریق اورژانسی گلوکوکورتیکوئید را با مشاهده علائم اولیه انجام دهند. در اورژانس چند لیتر محلول نمکی همچنین کورتیزول تزریق می گردد. در صورت لزوم بعد از تکمیل شدن درمان با سالین از مینرالوکورتیکوئیدها نیز استفاده می شود.
