برداشت همه غدد لنفاوی در ملانومای مجاور غدد لنفاوی شانس کلی بیمار برای بقا را افزایش نمی دهد.
این روش تهاجمی به نام دیسکسیون کامل غده لنفاوی روشی استاندارد می باشد اما استفاده از آن برای درمان ملانوما که مرگ بارترین نوع سرطان پوست می باشد هم چنان بحث برانگیز است.
در این بررسی محققین بیش از 1900 بیمار مبتلا به ملانوما را در سرتاسر جهان مورد بررسی قرار دادند. آن ها دریافتند که برداشت کامل غدد لنفاوی به منظور افزایش بقای بیماران در مقایسه با جراحی هایی کم تهاجمی تر و با گستردگی کمتر بهتر نمی باشد.
دکتر Mark Faries مسئول این تحقیقات عنوان کرد من فکر می کنم بیماران کمتر تصمیم می گیرند که دیسکسیون کامل غده لنفاوی را انجام دهند.
Faries هم چنین عنوان کرد این یافته ها به شفاف شدن بحث هایی که در مورد برداشت غده لنفاوی وجود دارد کمک می کند. دکتر Faries مدیر برنامه ملانوم در کلینیک و موسسه تحقیقات آنجلز در لوس آنجلس می باشد.
یک متخصص سرطان نیز در نیویورک موافق بود که نتایج این تحقیق می تواند عملکرد استاندارد را تغییر دهد.
دکتر دانیل کویت از مرکز سرطان Memorial Sloan Kettering در نیویورک عنوان کرد این یافته ها قاعده بازی را تغییر می دهد و بیماران را از عواقب ناتوان کننده ناشی از عمل جراحی غیر ضروری محافظت می کند.
جراحی های گسترده تر عوارض بیشتری نیز در پی دارد، از جمله لنفوادم بعد از جراحی. در اثر این عارضه بازوها و پاها در اثر مایعی که در مسیر نرمال لنفاوی توزیع می شود متورم می گردند.
کویت افزود این تحقیق جدید نشان دهنده نقش صحیح جراحی می باشد.
در ابتدای تحقیق تشخیص سرطان در غده لنفاوی نگهبان در مورد همه شرکت کنندگان داده شده بود. غدد لنفاوی غددی هستند که بخشی از سیستم لنفاوی محسوب می شوند و سیستم لنفاوی نیز عضو کلیدی در سیستم ایمنی محسوب می شود.
تقریبا نیمی از شرکت کنندگان جراح تهاجمی لنفاوی را انجام داده بودند و غده لنف نگهبان و غدد لنفاوی مجاورش را برداشته بودند.
اما بیماران باقی مانده جراحی کم تهاجمی تری را انجام دادند و باقی غدد لنفاوی را در جای خود نگاه داشته بودند.
این تیم تحقیقاتی دریافت که برداشت همه غدد لنفاوی به پزشکان کمک می کند تا جزئیات بیشتری را در مورد چشم اندازه طولانی مدت بیمار دریابند. انجام این جراحی به نظر می رسید دوره بقای بیمار را افزایش می دهد. اما در پایان این تحقیق نشان داده شد که انجام جراحی اضافی شانس بقای بیمار را افزایش نمی دهد. نتایج در تاریخ هشتم ژوئن در ژورنال New England Journal of Medicine منتشر شد.
نرخ ملانوما در حال افزایش است. بر اساس انجمن سرطان آمریکا بیش از 87000 مورد ابتلای جدید به ملانوما در آمریکا امسال گزارش شده است و نزدیک به 10000 آمریکایی در اثر ابتلا به ملانوما جان خود را از دست خواهند داد.
Faries متذکر شد که در ابتدا در پایان قرن نوزدهم برداشت انتخابی غدد لنفاوی به عنوان یک گزینه درمانی در نظر گرفته می شد. او عنوان کرد دلیل این امر آن بود که حدود بیست درصد بیماران مبتلا به ملانوما با ریسک متوسط در غدد لنفاوی نیز دچار سرطان بودند که زیر رادار قرار می گرفتند مگر آن که غدد لنفاوی را با استفاده از جراحی برداشته و بررسی های بیشتری انجام می گرفت.
اما در سال های 1980 محققین انجام بیوپسی های کم تهاجمی تر را شناسایی کردند. در مواری که غده لنفاوی فاقد سرطان بود پزشکان از برداشت کامل غده لنفاوی اجتناب می کردند.
Faries توضیح می دهد که اگر غده لنفاوی نگهبان پاک باشد سایر غدد در آن ناحیه نیز باید پاک باشند.
به هر حال در مواردی که غده لنفاوی سرطانی باشد هنوز برداشت کامل غده لنفاوی به عنوان یک استاندارد می باشد اما با این وجود هنوز بحث هایی در این زمینه مطرح است.
برای پرداختن به این موضوع محققین بیماران مبتلا به ملانوما را از 60 مرکز پزشکی در سال های 2004 و 2014 مورد ارزیابی قرار دادند.
در این بین آن هایی که همه غدد لنفاوی را برداشته بودند، نزدیک به یک چهارم افراد دچار لنفوادم شدند.
اما در بین آن هایی که تنها غده لنفاوی نگهبان را برداشته بودند تنها شش درصد به چنین تورمی دچار شدند در حالی که نرخ بقا در بین آن ها قابل مقایسه باقی ماند.
عوارض برداشتن کل غدد لنفاوی:
کویت عنوان کرد منطقی است که بگوییم 30 درصد بیمارانی که غدد لنفاوی را به طور کامل برداشته بودند در خطر لنفوادم قرار داشتند. او افزود این ریسک در بین بیماران مسن تر و بیمارانی که دچار اضافه وزن بودند 50 تا 60 درصد است.
تحقیقات نشان می دهد، برداشتن کل غدد لنفاوی برای درمان ملانوم مجاور غدد لنفاوی شانس بهبود بیمار را افزایش نمی دهد و بیماران کمتری این کار را انجام می دهند. بیمارانی که غدد لنفاوی را به طور کامل برداشته اند در خطر لنفوادم قرار می گیرند.
