دروانا:

منتشر شده در مد اسکیپ – 5 ژانویه 2018

سرطان های پوست در دریافت کنندگان پیوند رایج تر و تهاجمی تر هستند و احتمال اینکه سرطان پوست در افرادی که پیوند عضو انجام دادند از نوع ملانوم های بدخیم باشند بیشتر است.

احتمال ایجاد ملانوم بدخیم در دریافت کنندگان پیوند کلیه 5 برابر بیشتر از عموم است و احتمال مرگ در اثر بیماری نیز در آنها بالاتر است. در نتیجه تشخیص سریع این مشکل اهمیت فوق العاده ای در این جمعیت پرخطر دارد. اما آیا برخی از دریافت کنندگان پیوند کلیه بیشتر از دیگران مستعد ایجاد ملانوما بدخیم هستند؟

بدین منظور آشا و همکارانش یک مطالعه بزرگ گروهی را بر روی 105.174 نفر از دریافت کنندگان پیوند کلیه بین سالهای 2004 تا 2012 رهبری کردند. هدف آن ها تعیین میزان شیوع ملانوم بدخیم پوستی و فاکتور های خطر برای این جمعیت آسیب پذیر بود.

مهم ترین یافته های مطالعه:

• دریافت کنندگان پیوند کلیه 4.9 درصد بیشتر از مردم عادی آمریکا به ملانوما بدخیم مبتلا می شوند (داده های نظارتی، اپیدمیولوژی و نتایج نهایی از موسسه ملی سرطان، 2005-2012).
• سن بالا، جنسیت مرد، نژاد سفید، اهدا کنندگان زنده و کمتر از 4 ناسازگاری HLA از قوی ترین فاکتورهای خطر بروز ملانوما بدخیم در دریافت کنندگان پیوند کلیه هستند.
• سن بالا و جنسیت مرد احتمال زنده ماندن را در دریافت کنندگان پیوند کلیه مبتلا به ملانوما بدخیم کاهش میدهد.
• داروهای سیرولیموس و سایکلوسپورین میزان زنده ماندن را در دریافت کنندگان پیوند کلیه مبتلا به ملانوما بدخیم کاهش می دهد (نسبت آسیب در سال برای سیرولیموس 1.54 و سایکلوسپورین 1.93).
• دریافت کنندگان پیوند کلیه به طور میانگین در طول 1 سال و 45 روز دچار ملانوما بدخیم شده اند.

نظریه

این بررسی وسیع تایید می کند که خطر ابتلا به ملانوم بدخیم 5 برابر در دریافت کنندگان پیوند کلیه افزایش می یابد. علاوه بر این، ملانوما در افراد مسن تر، مردان دریافت کننده پیوند و آنهایی که درمان مهار کننده ایمنی را با سیرولیموس و سایکلوسپورین ادامه می دهند مهلک تر خواهد بود. در نتیجه دریافت کنندگان پیوند کلیه باید برای بررسی ضایعات رنگدانه ای مشکوک و یا تغییر کرده به شدت تحت نظر باشند و تستهای روتین پوستی کل بدن (بسته به سابقه و سایر فاکتورهای خطر به صورت سالیانه یا دوبار در سال) باید جزیی از درمان استاندارد باشد.

مهار سیستم ایمنی بدن (مزمن) از چند طریق خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد؛ اختلال در نظارت ایمنی بر سلول های توموری و کاهش کلیرانس ویروس های اونکوژنی مانند پاپیلوما ویروس انسانی. مطالعات بعدی باید رابطه بین رژیم های مختلف مهار کننده ایمنی (ترکیبات، دوزها)، خطر ملانوما، شیوع بیماری بدخیم و زنده ماندن را مشخص کنند.

از آنجایی که دریافت کنندگان پیوند کلیه مبتلا به ملانوما نیاز به درمان دارند، یافته های این مطالعه یک چالش درمانی نیز ایجاد می کند. آیا آنها باید به کمک آستانه کاهش یافته نمونه برداری از گره های لنفاوی نگهبان و تعیین مراحل کامل سرطان به شدت کنترل شوند؟ و اینکه بیماری بدخیم چگونه باید کنترل شود؟ مهار کننده های بازرسی ایمنی مانند ایپیلیمومب می توانند به طور ایمن در این بیماران استفاده شوند؟ آیا راهی برای تحریک پاسخ ایمنی میزبان بر علیه سلول های ملانوما بدون خطر نارسایی اندام وجود دارد؟ هر چه تعداد دریافت کنندگان پیوند کلیه بیشتری در طول زمان دچار سرطان مانند ملانومای بدخیم شوند، این سوالات باید مورد توجه یشتری قرار گیرند.