یافته های جدید نشان می دهد خانم هایی که پستان های متراکم تری دارند، بافت غده ای پستان با شانس بیشتر ابتلا به سرطان سینه رو به رو است.

محققین افزوند بر اساس مطالعه 200000 خانم، دانسیته پستان مهم ترین معیار ریسک سرطان سینه یا پستان می باشد تا جایی که سابقه خانوادگی در ابتلا به سرطان سینه و سایر فاکتورهای خطر را نیز تحت الشعاع قرار می دهد.

دکتر کارلا کرلیکوسکی محقق دپارتمان اپیدمیولوژی و آمار زیستی دانشگاه کالیفرنیا در سانفرانسیسکو عنوان کرد مهم ترین یافته در این تحقیق تاثیر دانسیته پستان بر ایجاد سرطان پستان می باشد.

با این حال کسی متقاعد نشده است که بافت متراکم پستان فاکتور خطر غالبی برای ابتلا به این بیماری می باشد.

دکتر کریستین بایرن مسئول تصویر برداری پستان در بیمارستان لنوکس هیل نیویورک باور دارد که برخی تحقیقات در ارتباط با تخمین ریسک بر مبنای تراکم بافت پستان فوق العاده بالا به نظر می رسد مخصوصا زمانی که سایر فاکتورها در نظر گرفته نشده باشد.

بایرن عنوان کرد قبل از این که بیماران روی داروهایی مانند تاموکسیفن قرار بگیرند (که تاثیرات جانبی زیادی دارد و خیلی از افراد آن را به خوبی تحمل نمی کنند) به انجام تحقیقات بیشتری نیاز داریم.

محققین UCSF توضیح دادند بافت غده ای پستان در ماموگرافی استاندارد به صورت متراکم به نظر می رسد در حالی که بافت چربی کمتر این حالت را دارد. و فاکتورهای زیادی می تواند بر اجزای بافت پستان تاثیر بگذارد.

Natalie Engmann از دپارتمان اپیدمیولوژی و آمار زیستی عنوان کرد افزایش وزن و یا چاقی تراکم پستان را کاهش می دهد اگر چه سن نیز عامل تعیین کننده در دانسیته پستان می باشد.

او افزود پستان های متراکم در خانم های جوان تر شایع می باشد و اغلب خانم ها در دوران منوپوز افت شدیدی را در تراکم پستان تجربه می کنند که تا دوره بعد از یائسگی نیز ادامه می یابد. به هر حال دوران بعد از یائسگی درمان با استروژن و پروژستین می تواند افت دانسیته پستان ناشی از سن را معکوس کند.

تصور بر این است پستان های متراکم تر بیشتر مستعد تومور هستند زیرا فاکتورهای سلولی در این میان نقش ایفا می کنند و هم چنین تومورهای کوچک تر در بافت های متراکم به سختی در ماموگرافی مشخص می شود. این تحقیق جدید به دنبال ارزیابی میزان کمیت ریسک سرطان سینه می باشد.

به این منظور تیم تحقیقاتی حدود 200000 خانم را بر اساس داده های به دست آمده از پایگاه داده های مربوط به غربالگری پستان مورد بررسی قرار دادند. حدود 18000 خانم به مراحل مختلفی از سرطان پستان دچار بودند در حالی که باقی افراد یعنی 184000 نفر چنین نبودند.

میزان تراکم پستان افراد ثبت شد و افراد در چهار گروه قرار گرفتند: گروه A: پستان هایی متشکل از چربی داشتند، گروه B: پستان متراکمی داشتند ولی اغلب بافت آن از چربی بود، گروه C: آن هایی بودند که نسبتا بافت متراکمی داشتند و گروه D آن هایی بودند که 75 درصد توده پستانی آن ها بافت متراکمی داشت.

تیم تحقیقاتی سپس محدوده فاکتورهای خطر شناخته شده (سابقه خانوادگی در ابتلا به بیماری،  سابقه قبلی در داشتن ضایعات توموری، دانسیته پستانی آنها و داشتن اولین فرزند بعد از 30 سالگی) را مورد بررسی قرار دادند تا تاثیر هر کدام از آن ها را بر ریسک سرطان سینه ارزیابی کنند.

به طور کلی و بر اساس این گزارش دانسیته پستان غالب ترین فاکتور خطر برای سرطان سینه شناخته شد.

بر اساس محاسبات تیم تحقیقاتی تخمین زد 39 درصد سرطان های پستان در جوان تر ها، خانم هایی که قبل از دوران یائسگی قرار دارند می تواند قابل پیشگیری باشد اگر بافت متراکم در آنها به بافت چربی تغییر پیدا کند. بر اساس همین محاسبات حدود 26 درصد کاهش سرطان پستان برای افراد مسن و خانم هایی که بعد از دوران یائسگی قرار دارند برآورد شد.

متاسفانه یک خانم در مورد بافت پستانی متراکم کار چندانی نمی تواند انجام دهد.

انگمن توضیح داد درمان با تاموکسیفن (مسدود کننده هرومون استروژن) تنها راه مداخله ای شناخته شده می باشد که دانسیته پستان را کاهش می دهد و بنابراین ریسک سرطان پستان را نیز کاهش می دهد. اما این دارو تاثیرات جانبی جدی در پی دارد و تنها در مورد خانم هایی توصیه می شود که تا حد زیادی در خطر ابتلا به سرطان پستان قرار دارند. این تحقیق نشان می دهد برای کاهش تراکم پستان در خانم هایی که در ریسک متوسطی قرار دارند باید به دنبال راه های مداخله ای جدیدی بود.

اضافه وزن اگر چه بافت چربی پستان را افزایش می دهد اما ریسک سرطان پستان را کاهش نمی دهد. تحقیقات قبلی نشان داده است چاقی با افزایش ریسک سرطان پستان در خانم های مسن و خانم هایی که در دوران بعد از یائسگی قرار دارند ارتباط دارد.

در مقایسه با آنچه که قبلا به دست آمده بود سایر فاکتورها ریسک کمتری برای ابتلا به سرطان پستان را در پی دارد. برای مثال سابقه خانوادگی در ابتلا به بیماری کمتر از 10 درصد موارد را تشکیل داد.

سابقه بیمار در داشتن ضایعات خوش خیم پستان نیز تنها در 7 درصد موارد خانم هایی که در دوران قبل از یائسگی قرار داشتند و کمتر از 9 درصد خانم هایی که در دوران بعد از یائسگی قرار داشتند دخالت داشت.

در نهایت انتظار برای تولد اولین فرزند در 30 سالگی نیز با 9 درصد افزایش ریسک سرطان پستان در خانم هایی همراه بود که در دوران قبل از یائسگی قرار داشتند و در خانم هایی که بعد از دوران یائسگی بودند این آمار 5 درصد بود.

این تحقیق با سرمایه گذاری موسسه ملی سرطان آمریکا انجام شد و در 2 فوریه در ژورنال JAMA Oncology منتشر شده است.

بایرن افزود خانم هایی با پستان متراکم نباید از این یافته ها هراسان شوند.

او توضیح داد مشخص نیست کاهش تراکم پستان بتواند کاهش ریسک سرطان را به دنبال داشته باشد. افزایش سن و اضافه وزن بعد از منوپوز هر دو با کاهش تراکم پستان ارتباط دارد اما هر دوی این ها با افزایش ریسک سرطان پستان ارتباط دارد.

دلیل پشت پرده ایجاد سرطان پستان هم چنان پیچیده باقی مانده است.

عوامل خطر مرتبط اعم از مصرف الکل، عدم تحرک در زندگی روزمره، استفاده از قرص های کنترل بارداری، هورمون درمانی در خانم هایی که در دوران بعد از یائسگی قرار دارند، سابقه های قاعدگی، در معرض تابش قرار گرفتن هم چنین سابقه خانوادگی در ابتلا به سرطان پستان نیز در این میان دخالت دارند. بایرن عنوان کرد من فکر می کنم ارزیابی همه این فاکتورها برای تصمیم گیری در مورد خطر واقعی که فرد را تهدید می کند ضروری است.

دکتر Cynara Coomer مسئول جراح پستان در بیمارستان دانشگاه استاتن آیلند در نیویورک موافق بود که تغییر تراکم پستان خطرات خاص خودش را به همراه دارد.

اضافه وزن می تواند تراکم بافت را کاهش دهد اما چاقی در خیلی بیماری ها از جمله در بروز سرطان پستان در خانم هایی که بعد از دوران یائسگی قرار دارند نقش دارد.

او عنوان کرد از طرفی تاموکسیفن تنها دارویی است که می تواند تراکم پستان را کاهش دهد اما این دارو خطرات زیادی به دنبال دارد که باید به هنگام مصرف مزیت های آن بر عوارضش غالب باشد.

کومر عنوان کرد برخی از خطرات عبارت است از افزایش شانس ابتلا به سرطان رحم، یا ترومبوز عمیق وریدی که طی آن لخته هایی در پاها ایجاد می شود.